തെക്കോട്ടു വീശുന്ന കാറ്റുകള്‍

എന്റെ കാറ്റുകള്‍ എന്നും തെക്കോട്ടാണു വീശിയിരുന്നത്...
അതുകൊണ്ടവക്ക് മരണത്തിന്റെ മണമാണെന്ന്
എന്റെ കൂട്ടുകാരി എന്നും പറയുമായിരുന്നു.
ഞാനവയൊടു ചോദിച്ചു - "നിങ്ങളെന്തിനാണ് മരണത്തിലേക്കു പോകുന്നത് ?"
"ഞങ്ങള്‍ പ്രണയത്തിലേക്കാണു പോകുന്നത്!"
"നിങ്ങളെന്താണു ചുവന്നിരിക്കുന്നത്?"
"പ്രണയത്തിന്റെ നിറം ചുവപ്പെന്നു നിനക്കറിയില്ലേ!"
എന്റെ മുഖത്തിന് കൂട്ടുകാര്‍ ആരോപിക്കാറുള്ള ചുവന്ന നിറത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥം
എനിക്കപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്...

പുഴകളെന്നും എന്റെ കാറ്റുകള്‍ക്കെതിരേ മാത്രം ഒഴുകി,
ഞാനവരെ എതിര്‍ത്തില്ല,
എതിര്‍പ്പുകള്‍ നീങ്ങുന്നത് ശൂന്യതയിലേക്കണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.

ഉണക്കയിലകള്‍ പോലും എന്റെ കാറ്റുകളെ പുഛിച്ചു ചിരിച്ചു,
ഞാനവയെ തടഞ്ഞില്ല,
തടസ്സങ്ങള്‍ പ്രസവിക്കുന്നത് വെറുപ്പിനെയാണെന്ന് ഞാന്‍ പഠിച്ചിരുന്നു.

കൊടുങ്കാറ്റുകള്‍ എന്റെ കൊച്ചു കാറ്റുകളെ വിഴുങ്ങിയപ്പോഴും ഞാന്‍ പ്രതിഷേധിച്ചില്ല,
കാരണം, പ്രതിഷേധങ്ങള്‍ നീങ്ങുന്നത് രസതന്ത്ര ക്ലാസുകള്‍ പോലെ വിരസമായ ആത്മീയതയിലേക്കാണെന്ന്
ഞാന്‍ കണ്ടെത്തിയിരുന്നു.

ഈ തിരിച്ചറിവുകള്‍ക്കിടയിലെപ്പോഴോ എന്റെ കാറ്റുകള്‍ അവസാനിച്ചു.
പക്ഷെ അവരെനിക്കു ചാര്‍ത്തിത്തന്ന ചുവന്ന മനുഷ്യത്വം മാത്രം എന്നില്‍ ബാക്കിയായി,
അതിപ്പോള്‍ ഒഴുകുകയാണ്
ചോരയായി,കവിതയായി...
തെക്കോട്ട്!!!